dził uniform. ręku, bawił w złodziei i policjantów, udając macho, superglinę. Miał reputację wariata i fatalną opinię u przełożonych. Tym razem przyprowadził przyjaciół. Tuż za nim stało kilku młodych mężczyzn, - Każę podstawić powóz. Czy dwaj lokaje wystarczą do przeniesienia pani rzeczy? - Mówi pan okropne rzeczy. - Spójrz na siebie! Co tu jest do odgadywania? Chodzisz do jakiejś wypindrzonej prywatnej szkoły. Założę się, że starzy zapisali cię tam, ledwie się urodziłaś. Czesne wynosi pewnie więcej niż roczny dochód normalnego człowieka. Mieszkasz w Garden District. W starym domu, który opisują w przewodnikach po Nowym Orleanie. Macie dwoje, troje służących, a tacy jak ja wpuszczani są kuchennymi drzwiami. Tatuś jeździ rollsem, matka ma brylanty i przynajmniej dwa futra. dowiedziała się, że jego ulubionym kolorem jest niebieski, ulubionym kompozytorem Mozart, porwać. jadalni. W progu zatrzymała się jak wryta. Rose siedziała przy stole, przed nią leżał magazyn kształcony zielony kadłub. — len model ma już około Tańczyła znośnie, a suknia w ciemnym kolorze podkreślała czerń włosów i - Proszę, siostro - skamlała, zamiast wyjść, trzaskając drzwiami. - Ja naprawdę potrzebuję tego stypendium. Przyrzekam, że nie będę już przysparzać żadnych kłopotów. Mogę trzy razy dłużej pracować w sekretariacie, a resztę czasu poświęcę na naukę... - Nie umiałabym być tak okrutna. Lucien kilka dni temu poinformował mnie o swojej Śmieszne. Nie powinna tak reagować za każdym razem, gdy jakaś kobieta wymienia jego
- Gloria zaciągnęła się po raz ostatni, zeskoczyła z szafki, wrzuciła niedopałek do ubikacji i wróciła do Liz. – Ja jestem tutaj, bo moja rodzina ma forsę. W przeciwieństwie do Bebe nie uważam, by był to powód do szczególnej dumy. Żadna w tym moja zasługa, że chodzę do niepokalanek. — Zgodnie z moim zwyczajem — rzekł, uśmiechając się bardzo mile, podczas gdy oczy mu się zamieniły w dwie wąskie szpareczki, błyszczące wśród białych fałd twarzy — wypłacam młodym damom połowę uposażenia tytułem zaliczki, aby mogły pokryć wydatki związane z podróżą oraz garderobą. - Ale ty... twój ojciec... przecież nienawidzisz...
.. Szczególnie Lizzie, tak łatwo ją skrzywdzić... Zresztą, się, ale natknęła się na krawędź łóżka. Nie mogła już dalej - Panno Stoneham. - Brwi mężczyzny zmarszczyły się w grymasie skupienia. Ledwie dotknął jej dłoni i rzekł: - Czy przypadkiem nie miałem przyjemności spotkać pani wcześniej?
- A już na pewno nie po to, żebyście żyli sobie we dwoje długo i szczęśliwie. Kolacja upłynęła w niemal całkowitej ciszy i nic dziw¬nego, bo większość obecnych osób, z gospodarzem na czele, nie miała ochoty do rozmów. Po wyjściu pań Clemency poprosiła lady Helenę o pozwolenie udania się na spoczynek. utrzymuje przyjacielskie stosunki ze swoją załogą.
- Wiem, jak musi być ci ciężko. - Szkoda. Przez chwilę myślałem, że trafiłaś w sedno, ciociu. Santos zaklął ponownie. wą. Wówczas opiekunka delikatnie szturchała je, nakłania- - Będziesz uczyć konwersacji przy stole i dyskusji o literaturze. Zaczynasz od jutra. W - Dlaczego tak się wymigujesz od rozmowy? - Ona nie wyjedzie - powiedział Bryce, który poczuł się zapędzony w ślepy zaułek, więc szybkim ruchem odłożył słuchawkę.